Vijf

Lieve Lena,

Vandaag is dan eindelijk jouw dag. Eentje waar je al naar uitkijkt sinds Kerstmis. Wat duurden die dagen lang. En de laatste weken nog veel langer, nu je niet meer naar school kan. Je probeerde te sjoemelen met de aftelkalender door meerdere vakjes per dag te kleuren, oh die heerlijke kinderlogica 🙂 Vandaag dus helaas geen feestje waar je het ene na het andere cadeautje met grote ogen openscheurt. Gelukkig is het ook goed als je zotte dansjes kan doen en ijs kan eten met je drie favoriete mensen ter wereld. We maakten er dit jaar een vierdaags festival van. Het voelde alsof we noodgedwongen kwantiteit moesten verkiezen boven kwaliteit, maar dat bleek in jouw ogen niet zo te zijn. Je miste de familie, maar kon toch de kindjes van de klas trakteren met ingepakte snoepbrochettes in een mandje aan de deur. De brievenbus zat nog nooit zo vol met tekeningen en kaartjes.

Na al die jaren ben je eindelijk in een slaapkop veranderd. Wat ben je fier als je met die verwaaide krullenbol de trap af komt en trots verkondigt dat je “gewonnen” hebt met slapen. Als ze me vijf jaar geleden hadden gezegd dat je nu nog altijd zo zou genieten van een middagdutje, dan had ik eens goed gelachen. Een genieter, dat ben je zeker en vast: als je in de zon speelt met zand of water, als je op mama kan knuffelen of “shushi” (die met zalm) voorgeschoteld krijgt en aan de salontafel mag opeten.

Je bent zo leergierig. Je wil al rekenen, schrijven en lezen. Je draait je hand niet om voor een puzzel van 200 stukjes. Soms baal je dat je nog een jaar kleuter moet zijn. Maar wat gaan wij genieten van het komende schooljaar, waarin alles nog kan en mag. Je vraagt al lang om eens met het vliegtuig op reis te kunnen gaan, dus dat staat volgend jaar zeker op de planning. Als Covid-21 dan maar geen roet in het eten strooit…

Ik hou van al je eigenschappen, ook die waarin ik mezelf in de verste verte niet herken. Hoe je oprecht gelukkig wordt van make-up en haaraccessoires, van schoenen die netjes op een rij in de kast staan of je kleren die perfect op een stapeltje liggen. Dat moet je absoluut van je vader hebben meegekregen.

Je wordt niet graag beperkt: noch in regeltjes, noch in kledij. Zodra we van school thuiskomen is de eerste vraag: moeten we nog ergens naartoe vandaag? Als het antwoord nee is, dan is de opluchting bijna van je gezicht af te lezen en worden alle kleren uitgegooid. De afgelopen weken moeten de zaligste uit jouw leven (en dat van onze wasmachine) geweest zijn.

Je fantasie is zo levendig dat de beste schrijvers wel eens in jouw hoofd zouden willen kijken. Daarbij komt nog eens dat gezicht vol expressie: de snoeten die jij kan trekken, daar kan mister Bean nog iets van leren. We zien het meteen aan je gezicht als iets niet goed is, nog voordat je begint te stampvoeten dat “het zooo oneerlijk is”. Een enorme dramaqueen in het lichaam van een vijfjarig meisje.

Vier mei zal voor altijd jouw dag zijn, en ook een beetje de mijne. Want samen met dat schattig knorrende hoopje mens werd ook ik als moeder geboren. Gelukkige verjaardag lieve pruts. En omdat je zoveel houdt van rijmpjes, hier eentje speciaal voor jou:

Mijn grote dochter

weer een jaar erbij

De tijd is zo vluchtig

Elke vierde dag in mei

Vijf jaar al bij ons

Ooit waren we nog zonder

En plots was jij daar

Ons eerste wonder

Het kuiltje in je kin

Wilde manen

Rond een blik zo krachtig

Mijn kind wat ben je prachtig