Mijn opvoedingsprincipes vroeger en nu

Bron: Shutterstock

 

Opvoeden en principes, twee begrippen die hand in hand zouden moeten gaan, maar helaas is dat vaker niet dan wel het geval ten huize Moederschip.

Er zijn immers zo van die dingen die ik vroeger, toen ik nog een ‘moeder op papier’ was en geen echte, nooit zou doen of zeker wel zou doen. Maar de realiteit is toch wel een beetje anders uitgedraaid.

Een mooi gezegde luidt: “als je weet hoe het niet moet, weet je ook hoe het wel moet.” Op vlak van opvoeden vind ik dit toch echt niet van toepassing. Het blijft zoeken naar een evenwicht tussen wat ik zelf belangrijk vind, hoe de kindjes daarmee omgaan, in welke mate ik consequent ben of niet… Voor mij voelt het moederschap nog altijd aan zoals leren fietsen. Op een dag krijg je een fiets en als je geluk hebt, is er ondersteuning genoeg om je te helpen te leren fietsen, maar uiteindelijk zal je het toch helemaal zelf moeten doen.

Hieronder staan de principes die voor mij belangrijk zijn (en daarmee wil ik niets zeggen over hoe andere moeders het doen of waar hun prioriteiten liggen).

 

Rust, reinheid en regelmaat

Kinderen hebben slaap nodig, dat is een feit. Hen overal mee naartoe slepen zou mijzelf (als ‘papiermoeder’) geen goed gevoel geven. Slapen doe je in bed, punt. Bij kind 1 lukte het nog goed om haar te laten slapen in bed, ze sliep eigenlijk niet goed in een buggy of op verplaatsing dus we hadden hierbij weinig keuze.

Het nadeel hiervan is dat je wel heel vaak vastzit thuis, dus toen kind 2 kwam, besloten we dit idee te laten varen. Als we ergens naartoe moesten, sliep hij gewoon in de buggy. Op dat vlak was hij veel makkelijker dan zijn zus. We konden ook niet anders, want hij sliep in de voormiddag en namiddag, terwijl zijn zus pal op de middag sliep. Dan zouden we nooit nog ons huis kunnen uitkomen 🙂 Gelukkig is hij een kind dat daar goed mee om kan.

Je hebt ouders die zeggen: neem je baby van in het begin gewoon overal mee naartoe, dan worden ze dat wel gewoon. Maar dat is slechts een deel van de oplossing. Als je geen gemakkelijke slaper hebt, is dat zo simpel niet. Ik ben er echt van overtuigd dat dit voor een groot deel kindgebonden is.

 

 

Consequent zijn

Met een diploma orthopedagogie op zak kende ik alle theorieën perfect. Mijn verbazing was des te groter toen ik ze uiteindelijk in de praktijk moest brengen. Had ik van niets geweten, het was me beter afgegaan denk ik. Nu zie ik bij elke handeling die ik doe verschillende methodieken passeren, en dat maakt de zaak er niet makkelijker op. Oh wat moet het makkelijk geweest zijn in de jaren ’50, toen kinderen zowat vanzelf groot werden of elkaar opvoedden.

 

Communicatie

Natuurlijk zou ik als moeder nooit op mijn kind roepen, welke bullebak doet dat nu? Maar soms word je zo door een situatie overvallen, dat je het niet kan controleren en dan gebeurt het toch.

Ik zou ook niet ten prooi vallen aan de verschillende onderhandelingstechnieken die mijn peuter op mij zou uittesten. Of ik zou zelf nooit onderhandelen of toegeven en altijd bij mijn standpunt blijven. En toen kreeg ik een kind met een geheel eigen willetje en een aanpak die elke dag verschillend is. Ik leerde al snel wat ‘trial and error’ betekent in het moederschap.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel! Een principe dat ik nog nooit gebroken heb, is dat ik nooit in babytaal zou praten tegen mijn baby (je weet wel, van koetsjie koetsjie enzo). Van bij de geboorte benoem ik alles in gewone grotemensentaal. Ik weet niet of het daardoor komt dat mijn kindjes heel taalvaardig zijn en boekjes verslinden, maar ik wil mezelf er toch graag een schouderklopje voor geven 🙂

 

Beleefdheid

Beleefd zijn is zo relatief. Wat voor de ene beleefd is, is dat niet voor de andere en omgekeerd. Maar er zijn toch een aantal basisetiquette regels, de zogenaamde elementaire beleefdheid. Iemand begroeten, alsjeblieft en dankjewel zeggen, respect hebben voor mens, dier en natuur…

Waar ik bij dit aspect moeite mee heb, is mensen die het erg vinden als mijn dochter hen geen kus wil geven. Van mij moet ze dat niet doen. Ze mag mensen op haar eigen manier begroeten (high five, handje geven, gewoon dag zeggen…), en als ze dat niet wil en liever achter mijn been wegkruipt, is dat ook goed. Mijn kind is daar niet minder of meer beleefd door.

 

Voeding

Gezonde voeding en kinderen, die combinatie spreekt toch voor zich? Ook hier is er een groot verschil met kind 1 en 2. Een tweede kind ziet alles wat de eerste krijgt en wil dat natuurlijk ook. Voorlopig lukt het nog om chips, oliebollen of chocola uit zijn grijpgrage handjes weg te houden, maar ik moet ook wel zeggen dat er al eens een frietje of koekje mét suiker gepasseerd is. Kind 1 heeft tot ze naar school ging bijna geen suiker gegeten, wat een verschil.

Met frisdrank is het anders, ik vind dat voor een kind niet nodig. Ze hebben dat dus allebei nog nooit gedronken.

En dan de plaats om te eten, heel logisch: aan tafel toch? Uiteraard, behalve als het ochtend is en je te weinig tijd hebt om een halfuur met hen mee aan tafel te zitten. We kopen geen nieuwe zetel tot de jongste naar de lagere school gaat 🙂 Ik ben al lang blij als ze gegeten hebben, waar maakt mij dan veel minder uit.

 

 

Speelgoed

Elektronica

Baby tv, wat is dat voor een duivelse uitvinding! Je gaat een éénjarige toch niet voor een TV neerplanten zeker? Het was een uitspraak die IK deed tijdens mijn studie orthopedagogie, als papiermoeder dus nog. Oh boy, wat kom ik daar zoveel jaren later van terug. Het is soms nodig om even tot rust te komen met die twee bengels. Dan probeer ik in eerste instantie boekjes te lezen met hen, of naar foto’s te kijken, maar als mama zelf wat ademruimte nodig heeft, is de TV onze beste vriend.

In mijn hoofd kijken ze nooit meer dan een halfuurtje per dag TV. Maar ook daar is de realiteit soms anders.

 

Houten en educatief speelgoed

Dat was het plan: in onze living geen schreeuwerige kleuren. De Man heeft ooit eens gezegd dat je aan onze living niet zou zien dat we kinderen hebben. Ha.ha. Het ideaalbeeld was hout, zwart en wit. Maar daar waren de kindjes het niet mee eens. Hoe meer Vtech lawaaimakerij, hoe liever ze het hebben.

 

Merchandising

Studio 100? Commerciële brol! Dat zou hier nooit in huis komen. En dan was daar plots K3. Eens ze naar school gaan, kan je er gewoon niet meer onderuit. Die mannen van studio 100 hebben dat toch verdomd goed uitgedokterd.

Alleen kledij van deze bepaalde figuren, daar blijf ik mijn grens trekken. Een pyjama tot daar aan toe, of een K3-jurkje voor occasionele gelegenheden. Of een onderbroek. Of pantoffels. Aaaaargh ze hebben me stiekem toch gebrainwasht!

 

Vestimentaire regels

In dit huis komen geen crocs binnen, evenals sponzen broekjes. En dan begint de zindelijkheidstraining en is er niets zo makkelijk als een sponzen broekje. Die crocs, daar blijf ik bij. Ik mag toch wel één principe in stand houden zeker 😀

 

Wat vinden jullie belangrijk in jullie opvoeding? En is er veel verschil tussen ideeën en realiteit? Ik hoor het graag!