CMV tijdens de zwangerschap

Vorige week moest ik weer met De Zoon naar het ziekenhuis voor een gehoortest. Elk half jaar is dat hier een verplicht uitstapje dat we met ons tweetjes maken. Gelukkig was ook deze test goed, net zoals alle andere ervoor.

Ik heb hierover nog niet geblogd, maar ik liep CMV op tijdens mijn laatste zwangerschap. Dit komt veel vaker voor bij een tweede zwangerschap, omdat zwangere vrouwen het meestal van hun eerste kindje over krijgen. CMV (cytomegalovirus) is een virus dat compleet onschuldig is voor een niet-zwangere, een beetje zoals een verkoudheid. Meestal weet je ook niet eens dat je het hebt (gehad). Je kan wat keelpijn hebben of meer moe zijn. Maar voor een foetus kan het zware gevolgen hebben.

Ik weet het nog goed toen dat telefoontje kwam. Ik was toen 24 weken ver. Als je ziet dat je een voicemail hebt van je gynaecoloog, is dat nooit goed nieuws. En het was lang na de werkuren, dan weet je ook al hoe laat het is (21u40 om precies te zijn).

Ik hoorde het bericht pas de volgende dag, maar voor 9 uur was er niemand bereikbaar in de praktijk. Daarna zat ik in een opleiding, waar ik stiekem ontsnapt ben om te gaan bellen in de WC. Maar de gynaecoloog was op dat moment weggeroepen voor een bevalling en de secretaresse kon mij geen antwoord geven. Het heeft nog een paar uur geduurd voordat ik teruggebeld werd. Bange uren waarin ik geen idee had wat er aan de hand zou zijn en de ergste scenario’s al gepasseerd waren.

Toen ik dan uiteindelijk teruggebeld werd en het nieuws kreeg dat er in mijn bloedtest op 20 weken CMV was opgespoord, wist ik niet goed wat ik moest denken. Ik kende het virus vanuit de zwangerschapsboeken en daardoor wist ik al dat ik eigenlijk niets wist. Ik kon het virus hebben opgelopen, maar niet doorgegeven (60% kans), en als ik het doorgegeven had, wist ik nog niets over de gevolgen (15% houdt er iets ernstigs aan over). Een klein “geluk” voor ons was dat ik het pas in het tweede trimester opliep. De gevolgen zouden dan minder erg zijn dan in het eerste trimester, waar het zware hersenschade kan veroorzaken. Ik vroeg concreet wat de risico’s konden zijn en kreeg termen te horen als doofheid, blindheid, groeiachterstand, leerstoornissen, gedragsproblemen… Het begon me eventjes te duizelen.

Vanaf dan kreeg ik extra opvolging. Ik had om de 2-3 weken een echo in plaats van maandelijks, zodat ze de hersenen extra konden bekijken. Ook kreeg ik rond 30 weken een MRI, waarop ze alles nog beter kunnen zien. Als de echo’s niet goed zouden zijn, werd een vruchtwaterpunctie aangeraden. maar zover is het gelukkig nooit gekomen.

Door telkens een goede echo te krijgen, was ik er eigenlijk van overtuigd geraakt dat ik bij die 60% zou horen die het had opgelopen, maar niet doorgegeven. Toen De Zoon bij de geboorte dan getest werd (dat gebeurt gewoon door een simpele urinetest – al is simpel ook niet echt het juiste woord omdat de urine in een zakje moet worden opgevangen en dat nogal wat voeten in de aarde had), was ik dan ook in shock toen we hoorden dat hij het toch had gekregen. In de week na zijn geboorte zijn we van hot naar her gereden om alles uit te sluiten: oogtest, hersenscan, hoortest, bloed prikken voor o.a. lever- en miltproblemen…. De roze wolk was snel doorprikt. Gelukkig draaiden alle testen goed uit, en lijkt hij bij de 85% te horen die er niets aan zal over houden. Maar toch zou het kunnen dat er nog lichte gehoorproblemen opduiken tot leeftijd van 6 jaar, of dat bvb. een leerstoornis pas tot uiting komt op latere leeftijd. Maar dan is het nog de vraag of dat door CMV komt natuurlijk.

Ik durf er niet aan denken hoe anders ons leven er zou uitzien als we bij die 15% waren beland… Dus met deze blog wil ik toch een soort bewustwording creëren. Ik wist dat je moest opletten met bvb. een luier verschonen, niet drinken van dezelfde beker enz. Maar aangezien het ook voorkomt in speeksel of snot, is het bijna onvermijdelijk om het niet op te lopen wanneer iemand anders het heeft. Zeker niet bij je eigen kind.

Door sommige gynaecologen wordt het niet eens meer getest, juist omdat je er niets aan kan doen als je het hebt opgelopen. Maar ik was wel blij met de extra opvolging die ik hier rond kreeg. Je zal maar bevallen en dan pas horen wat de gevolgen kunnen zijn. Of op latere leeftijd gehoorproblemen ontdekken, en weten dat er al een behandeling hiervoor had kunnen gestart worden. Dus ik ben zeker voorstander van testen.

Momenteel wordt er gewerkt aan een vaccin tegen het virus, maar dat onderzoek staat nog maar in de startblokken. In de tussentijd doe ik met plezier nog wat aan preventie 😉